На ўзьбярэжжы, дзе месца глухое,
Дзе, як кажуць, ніводнай душы -
Мы спакойна ляжалі абое.
Вецер вільгаць на целах сушыў.
Мора штосьці аб райскай старонцы
Мармытала, як бабка ў сяле...
Ах, як добра нам грэцца на сонцы!
Гэта нашая радасьць, але...
Толькі тут не бязьлюдзьдзе Палесься,
З морскiх скалаў хто-небудзь зірне!..
Павярнулася ты і сьмяешся,
I спакусай ляжыш на сьпіне.
А купальнік скамечаны збоку
Нахіліўся кустом над табой,
Каб ня бачыла блізкае вока
Ўсяго скарбу красы маладой.
|
|
